Rozdział XXIX

Wow...

Już niedługo 30 rozdział :)

A wraz z nim...

Coś nowego ;)

W każdym razie dedykacją dla Majki Horan i Belli Love 

LOVE YOU <3

I zapraszam na rozdział ;)

~*~*~

Nasze ciała splotły się ze sobą a my rozpoczęliśmy walkę o dominację.

Każde z nas chciało przejąć jak najwięcej bólu od tej drugiej osoby...

A łzy po naszych policzkach płynęły i łączyły się jedność splatając nas swym losem...

Łączyliśmy się we wspomnieniach.

W ich bólu... Chcieliśmy sobie przekazać jak bardzo cierpieliśmy i jak bardzo teraz potrzebujemy siebie na wzajem.

Kiedy wreszcie się od siebie odkleiliśmy posłałam mu uśmiech który zaraz odwzajemnił, lecz nie na długo.

Harry zamyślił się na chwilę, podniósł rękę wyciągając mały palec i zapytał:

-Przyjaciele? - za co zaśmiałam się cicho lecz widząc jego poważną minę i niepewność w oczach wyprostowałam się i wyciągnęłam swój mały palec, szepcząc:- Przyjaciele...

Znowu spletliśmy się w niedźwiedzim uścisku lżejsi na sumieniu i świadomi, że mamy dla kogo walczyć...

-Ja mam dla kogo walczyć - powiedziałam w myślach.

-Tak... Masz dla kogo walczyć i wygrasz. - odpowiedział szczęśliwy loczek.

-Spojrzałam spanikowana na Harrego uświadamiając sobie, że powiedziałam tamte słowa na głos.

Spuściłam głowę i powiedziałam cicho:

-Dziękuję - podniosłam głowę i spojrzałam na jego malujące się na twarzy zdziwienie - za przyjaźń...

Wtedy Hazzza uśmiechną się ze zrozumieniem i powtórzył:

-Za przyjaźń...

Odsunęłam się delikatnie od chłopaka i powiedziałam:

-Muszę iść.

Nagle w jego oczach zapanowała panika

-Ale jak? Prze-przecież dopiero co przyszłaś.- zaczął się jąkać.

-Harry - powiedziałam spokojnie... - muszę... Nie mam zbyt wiele czasu. Chciałabym odwiedzić dzisiejszej nocy każdego z was a naprawdę mam niewiele czasu. Jutro... Jutro w dzień będziecie w domu? - zapytałam nieśmiało

-Tak - odpowiedział bez zastanowienia Harry - odwiedzisz nas?- zapytał nagle ożywiony na co zaśmiałam się gorzko...

-Nie mogę... nie wiem czy potrafię. Eh... Harry - spojrzałam na jego zielone oczy i powiedziałam - ja jestem duszą... Moje ciało leży w szpitalu. Nie wiem czy potrafię, ale kiedy będziecie w salonie wszyscy razem wtedy ja też tam będę. Jeżeli zobaczysz jakiś znak powiedz im aby zaczęli o mnie myśleć. Intensywnie. Cokolwiek... Jakiekolwiek wspomnienie ze mną związane niech zaprzątnie im umysł...

Postaram się wtedy ożywić postać w waszych wspomnieniach i ukazać się... w jakiejś postaci....

Zapewne nie będziecie mnie mogli dotknąć - przerwałam na chwilę - ale... ale postaram się abyście mnie zobaczyli i usłyszeli. A teraz - pokazałam w stronę drzew z których przyszłam - czas na mnie...

I nie czekając na odpowiedź pobiegłam w tamtą stronę...

 ~*~*~

Zaczerpnęłam głęboko powietrza znowu doznając tego nieprzyjemnego uczucia.

Nie zastanawiając się za długo ruszyłam do kolejnych drzwi z nową nadzieją i moim osobistym słońcem w postaci nowego przyjaciela.

Przyjaciel...

Brzmi nieźle, prawda?

Kiedy tylko zobaczyłam kolejne drzwi moje serce zamarło na chwilę aby zaraz potem zacząć bić tak jakby chciało się wyrwać z mojej piersi.

Drzwi były zapełnione portretami.

Zobaczyłam całe one Direction, Danielle, Eleanor, Perrie i...

mnie?

Zdziwiona przyglądałam się drzwiom na którym pozostało jeszcze trochę wolnego miejsca, ale nie ważne.

Ważne było to, że widziałam tam siebie.

I jestem pewna, że nie narysował mnie na tych drzwiach wczoraj.

Aby się upewnić przejechałam dłonią po karykaturze mojej osoby i już byłam pewna.

Farba będąc w takim  stanie musi mieć co najmniej pół roku.

I zanim coś zrozumiałam moja podświadomość była już tego pewna.

Pamiętał o mnie... 

Poczułam ciepło w okolicy serca i bez wahania otworzyłam drzwi do kolejnej sypialni.

Widok jaki zobaczyłam totalnie mnie...

Rozczulił?

Wzruszył?

Tak... To chyba odpowiednie słowa, choć nie łatwo przechodzą mi one przez myśl.

Jeszcze kilka miesięcy temu na takie słowa jak te pewnie udałabym odruch wymiotny i zaczęłabym się śmiać.

Zmieniłam się tak bardzo...

Na dużym łóżku leżała dwójka młodych ludzi.

Dziewczyna swoją głowę miała ułożoną na piersi mulata a jej blond włosy leżały na niej porozrzucane.

Natomiast ręka chłopaka była w nie wpleciona a druga dłoń leżała na twarzy dziewczyny, która się w nią wtulała.

Starałam się jak najbardziej aby obraz ten utkwił mi w pamięci i z postanowieniem uwiecznienia tego obrazku na płótnie ruszyłam w stronę łóżka na której leżała Perrie.

Chwilę później znowu poczułam to nieprzyjemnie uczucie i otworzyłam oczy w zupełnie nowej rzeczywistości.

Znajdowałam się w... jakimś magazynie?

Tak. Chyba tak...

Rozejrzałam się dookoła ale wszystko wydawało się być w porządku.

Kiedy mrugnęłam kolejny raz, zamiast zobaczyć ego co poprzednio byłam w sterylnie białym pomieszczeniu od którego aż raziły oczy.

Stałam jakby na środku sali a dookoła mnie było ustawione dziewięć foteli, które wyglądem przypominały mi te na jakich zmuszana byłam siedzieć będąc w gabinecie u dentysty.

Za kolejnym mrugnięciem fotele nie były już puste.

Siedzieli na nich kolejno. Zayn, Niall, Louis, Harry, Liam, Eleanor, Danielle, ja...

ZARAZ! CZEKAJ!

Ja?

Spojrzałam na dziewczynę siedząca na ósmym fotelu i szybko uniosłam swoją rękę do ust na co ona powtórzyła mój ruch.

To było dziwne.

Jednak najbardziej zdziwił mnie fakt, że w ostatnim fotelu, który po następnym mrugnięciu był już kołyską, leżał śliczny noworodek.

Był on przepiękny...

Oczy miało o kolorze ciepłej czekolady, natomiast loki dziecka były prawie białe.

Dziwne połączenie, co?

Tak... Ale nie wspomniałam o karnacji niemowlaka.

Na złość skóra dziecka nie była ani ciemna, tak aby dopasować się do ciemnych oczu, ani lada, ta aby dopasować się do jasnych blond kosmyków.

Było to jakby zmieszanie obu fragmentów i powstała karnacja będąca idealnym połączeniem tak różnych cech dziecka.

Może gdy to słyszycie obraz dziecka wydaje się wam dziwny ale widzą je, tak jak ja, od razu byście się w nim zakochali.

Urzeczona ruszyłam w stronę dziecka kiedy zderzyłam się z jakąś niewidzialną barierą.

Dziecko jak na zawołanie zaczęło przeraźliwie płakać.

Zaraz za nim jak na komendę wszyscy inni zaczęli wyć z bólu i wić się na wszystkie strony tego świata \, trwając w agonii.

Rzuciłam się jeszcze raz na ścianę co nie poskutkowało, ale to się nie liczyło.

Uderzyłam jeszcze raz...

I jeszcze...

I jeszcze...

I jeszcze...

I jeszcze...

I jeszcze...

I już przymierzałam się do kolejnego uderzenia, kiedy poczułam na ramieniu dłoń i usłyszałam pełen smutku i goryczy głos.

-Zostaw... To nic nie da. - na te słowa odwróciłam się gwałtownie i zobaczyłam twarz Perrie.

-A...ale -zaczęłam się jąkać rozgorączkowana, ale zaraz odzyskałam rezon -Ale oni cierpią! Musimy im pomóc! Musi...

-Nie możemy im pomóc - powiedziała jakby ze znużeniem w głosie dziewczyna, chociaż widziałam jak wręcz emanuje przez nią ból- Próbuje za każdym razem, lecz i to tak nic nie daje...

Zapadła chwila ciszy, którą przerwałam:

-Dlaczego tutaj? Dlaczego widzimy akurat to? Dlaczego śni się Ci właśnie to? - zapytałam na jednym wydechu.

-To co właśnie widzisz to... To mój największy strach - powiedziała na co spojrzałam na nią dziwnie - Najbardziej boję się, że nie będę w stanie pomóc moim przyjaciołom, kiedy oni będą mnie potrzebować - skończyła na co ja spojrzałam na nią ponownie, tyle, że tym razem ze zrozumieniem. Lecz kiedy przypomniałam sobie pewien fakt zapytałam szybko nie siląc się na uprzejmość czy taktowność;

-Dlaczego ja? - byłam pewna, że jeżeli teraz nie zapytam to teraz się na to nie zdobędę -Dlaczego ja tam też leże? - na moje słowa dziewczyna uśmiechnęła się do mnie lekko, czego nie dało się nie odwzajemnić i powiedziała:

-Może i nie znam Cię zbyt długo, ale czuję, że już będziesz dla mnie ważna. - powiedziała wprowadzając mnie w stan osłupienia - Poza tym - kontynuowała - sprawiasz, że Zayn jest szczęśliwy, a jeżeli on jest to a też,

Uśmiechnęłam się na jej sowa i zanim zdążyłam pomyśleć moje usta wylały z siebie słowa:

-Zayn jest szczęściarzem, że ma taką dziewczynę jak ty. -powiedziałam na co dziewczyna nagle spochmurniała.

-Ej... Co jest? - zapytałam niepewnie na co ona westchnęła i podniosła wzrok.

-Pewnie... Pewnie zdziwiłaś się widokiem tamtego dziecka. - powiedziała i wskazała je ręką na co ja kiwnęłam głową. -Otóż... Ja... Zayn... My...  - zaczęła się jąkać na co ja położyłam jej dłoń na ramieniu o sprawiło, że się trochę odprężyła i podniosła wzrok, który co chwile opuszcza. Wzięła głęboki oddech i powiedziała:

-Jestem w ciąży.

~*~*~

No hej :)

Wybaczcie, że na rozdział czekaliście tak długo, no ale kilka dni temu zmarła moja prababcia z którą, pomimo jej już podeszłego wieku, byłam naprawdę mocno związana.

Dzisiaj był pogrzeb.

Podczas drogi w jedną stroną zamyślałam się nad tym wszystkim jednak wracając postanowiłam się ogarnąć i napisać rozdział, jakikolwiek by on nie był i przez 4 godziny drogi powrotnej pisałam ten rozdział i szczerze mówiąc nie wiem czy był to dobry pomysł  bo mam wrażenie, że go zjebałam ;-;

I'm so sorry...

I chyba serio się pogarszam bo komentarzy coraz mniej ;(

Nie wiem co zrobić...

Jeżeli czytacie tą notką to proszę, napiszcie co powinnam zmienić w moim stylu pisania.

To wyjdzie tylko na dobre ;)

Chyba..

W każdym razie mam nadzieję, że tak bardzo się nie pogorszyłam ._.

Love you <3