Rozdział XI

HEEEJĄŁ!!!

:DDD

Co tam?

^^

Jak w szkole? xD

Dużo macie kos? ^.-

Num...

Ja zapraszam na kolejny rozdział który dedykuję anonimowi: Olce *_*

oraz dedykuję go Kamie^^

Nummm...xD

MIŁEGO CZYTANIA !!! ;]

PS. Tekst może zawierać treści o tematyce brutalnej bądź erotycznej. Zawarte są tu również wulgaryzmy...

CZYTASZ NA WŁASNĄ ODPOWIEDZIALNOŚĆ!!!

~*~*~

 „Przede mną stały dziewczyny, które myślałam, że nigdy więcej nie spotkam..

Dziewczyny, które powstrzymały mnie przed samobójstwem

Danielle Peazer i Eleanor Calder…”

Danielle przywitała się czule z Liamem a Eleanor z Louisem…

Nie mogłam uwierzyć, że znowu się spotkałyśmy…

To było takie piękne…

Ale bałam się…

Bałam się, że one mnie nie pamiętają…

Tym razem odezwał się Malik.

- Bella to są – bezczelnie mu przerwałam:

- My się znamy – powiedziałam a wszystkie pary oczu zostały skierowane na mnie pytającym wzrokiem.

Nawet dziewczyny…

Teraz byłam pewna, że mnie nie pamiętają…

Popatrzyłam na moje byłe przyjaciółki.

Były zakłopotane i speszone…

To dobrze…

Obiecały, że nie zapomną…

Ja też obiecałam i się z obietnicy wywiązałam…

A one?

Zapomniały…

No to im przypomnę!

- Co dziewczyny? Nie pamiętacie mnie? – powiedziałam z kpiną w głosie… W moje słowa władowywałam jak najwięcej jadu… - Obiecałyście coś innego –kontynuowałam – Obiecałyście, że nie zapomnicie… A mi się obietnic nie łamie… A więc zapomniałyście… Hmmm… To wam przypomnę. Pamiętacie jak jakieś dwa lata temu byłyście na wakacjach w Bradford? Poznałyście tam pewną dziewczynę… Nazywała się Isa… Isabella… Miała ona jasną jak śnieg cerę, blond włosy i ciemne jak noc oczy… Wiecie kim jestem? Właśnie nią!!! Teraz już mnie pamiętacie? – zakończyłam swój monolog sarkastycznym głosem…

Dziewczyny stały patrzyły się na mnie oczami jak pięciozłotówki…

W końcu Elka wydusiła:

-I…i…isa? – zapytała drżącym głosem a ja odpowiedziałam:

- We własnej osobie.

Dziewczyny rzuciły się mi na szyję i zaczęły płakać.

A ja?

Odepchnęłam je i powiedziałam chłodnym jak lód,  sarkastycznym głosem:

- Fajnie, że o mnie pamiętałyście…

- Bo pamiętałyśmy… Nigdy o Tobie nie zapomniałyśmy… Po prostu strasznie się zmieniłaś. – Powiedziała Danielle

- Przefarbowałaś włosy i malujesz się i to mocno, a zarzekałaś się, że nie będziesz tego robić…  Masz kolczyk w wardze… - przerwała jej Eleanor

- To jak… zgoda? Wybaczysz nam? – zapytały 

Ja nic nie powiedziałam…

Zaczęłam się zastanawiać…

Miały prawo mnie nie rozpoznać a jak opowiedziałam im to zdarzenie na plaży to od razu mnie sobie przypomniały…

Nie mam im nic za złe… I powiedziałam:

-Nie – dziewczyny momentalnie posmutniały i zalały się gorzkimi łzami a ja dodałam:

- Nie mam wam co wybaczać – dziewczyny rzuciły się na mnie, a gdy się oderwały Eleanor powiedziała:

- I nie masz aparatu na zęby - (tak miałam aparat i dalej mam) 

- A skąd wiesz, że nie mam aparatu?

- A MASZ?! – Krzyknęli wszyscy na raz. Nawet mój brat był zaskoczony a ja odpowiedziałam szorstko:

- Mam… Ale nie mam wam za złe, że nie zauważyliście… Żeby go zauważyć musiałabym się szczerze uśmiechnąć a ja jakoś od trzech lat się tak nie uśmiechnęłam…

Zaśmiałam się gorzko a oni patrzyli na mnie jak na ducha…. W końcu odezwał się Louis:

- Jak można się nie uśmiechać… Ja bym dnia nie wytrzymał. Jak to możliwe?

- Wystarczy nie mieć powodu do śmiechu ale mieć do smutku- odpowiedziałam i ruszyłam w stronę ogniska…

Chwile tak jeszcze stali zastanawiając się nad moimi słowami.

Pierwszy ogarną się Harry i ruszył za mną w stronę ogniska.

Reszta ruszyła za  nim.

Na początku panowała niezręczna cisza, której nienawidzę i dlatego też chciałam ją przerwać…

Zauważyłam, że Niall trzyma gitarę…

I już miałam się odezwać kiedy przypomniało mi się, że się nie przedstawili, a ja nie mam zamiaru dawać im tej satysfakcji, że niby ich znam i powiedziałam:

- Ej! Ty! Farbowana blondynka! – Niall spojrzał na mnie wkurzonym wzrokiem i mi przerwał:

- Nie mów tak na mnie! Znasz moje imię - to go używaj!

A ja już nieźle wkurwiona tym, że nie mają za grosz kultury krzyknęłam: 

- No właśnie, że nie znam!

Chłopcy spojrzeli na mnie a potem na siebie i zrobili face palma w tym samym momencie. 

- Zapomnieliśmy się przedstawić - Powiedział Liam a dziewczyny wybuchły śmiechem a ja patrzyłam tylko na nich z politowaniem.

W tym momencie wszyscy jak jeden mąż stanęli przede mną, więc ja też podniosłam dupę z pnia na którym siedziałam. Pierwszy odezwał się Liam:

- Wybacz nasze roztrzepanie, ale z tego wszystkiego zapomnieliśmy Ci się przedstawić… Nazywam się Liam Payne – po nim odezwał się mop:

- Ja nazywam się Harry Styles

- Louis Tomlinson

- Niall Horan – przedstawili się wszyscy i usiedli a ja razem z ni mi  i odezwałam się ponownie:

- A więc… Yyyy Niall? Może coś zagrasz?

On tylko lekko pokiwał głową i się uśmiechną. Wziął gitarę do rąk i zaczął grać. 

Włącz to (summer love)

Grał przeróżne piosenki i wolne i szybkie, smutne i wesołe a reszta śpiewała zrazem z nim…

Pisząc reszta nie mam na myśli siebie…

Swoją drogą świetnie gra na gitarze i do tego pięknie śpiewa i do tego jest taki cudowny i te ooczyyy…

STOP!

O czym ja myślę?

Ja mam go nienawidzić!

Moje rozmyślania przerwała Danielle:

- Isa…

- Bella… przerwałam jej - wole Bella…

- Ok… A więc Bella… Dlaczego nie śpiewasz z nami ?

Wzrok wszystkich obecnych skierował się na mnie.

A ja?

Już miałam coś odpowiedzieć ale uprzedził mnie Zayn, wybuchając gromkim śmiechem, a pomiędzy jego atakami wykrztusił:

-ONA? Hahahah! Ona przecież nie umie śpiewać! Hahahaha! – Normalnie już płakał ze śmiechu…

A co zrobiła reszta?

Śmiała się razem z nim!

Ale Eleanor i Danielle się nie śmiały…

Perrie ku mojemu zdziwieniu również…

One tylko siedziały i próbowały opanować resztę…

A ja?

Byłam cała czerwona ze złości.

Próbowałam się opanować ale to nic nie dało…

- Z CZEGO SIĘ ŚMIEJECIE?! – krzyknęłam 

Nastała grobowa cisza a wszyscy patrzyli się na mnie z przerażeniem a ja wrzeszczałam dalej:

-No! Z czego?! W życiu nie słyszeliście jak śpiewam!!! Nie widzę więc powodu do śmiechu! A co do Ciebie Malik…-zwróciłam się do zszokowanego brata- Kiedy ostatnio słyszałeś jak śpiewam? Jak miałam 10 lat?! Więc nie wiesz jak teraz śpiewam! Nie wiesz o mnie nic!!!

-Jak nic?! – Teraz to on mi przerwał – Jak nic?! Wiem o Tobie praktyczni wszystko!!! – krzyczał

Ja odpowiedziałam mu z wymuszonym uśmiechem:

-Taaaak? To powiedz ile mam lat? Jakiej muzyki słucham? Kiedy mam urodziny?

Malik przez chwilę się zastanawiał ale odpowiedział:

-Masz prawie 15 lat. Słuchasz popu. Urodziny masz 19 października.

Nie wytrzymałam…

Miałam nadzieję, że dobrze odpowie chociaż na pytanie; kiedy mam urodziny…

No ale jak to mówią nadzieja matką głupich…

Po moim policzku spłynęła jedna samotna łza…

Łza, która spłynęła po moim policzku po raz pierwszy od bardzo dawna…

Odpowiedziałam mu cichym, pełnym bólu głosem:

- Mam prawie 17 lat… Słucham rapu i popu… A urodziny? To mogłeś zapamiętać… Tyle Ci powiem, że w Sierpniu bo dokładna data jest Ci i tak nie potrzebna. Dowiesz się gdy skończę 18 lat…

- Dlaczego wtedy? – zapytał cicho Louis

- Bo wtedy się wyprowadzę… - Powiedziałam i rzuciłam się biegiem w stronę z której przyszliśmy…

~*~*~

Jak teraz czytam ten rozdział to mi się śmiać chce bo jest trochę beznadziejny ale nie che mi się pisać czegoś innego xD

Nuuum.

Piszcie jak Wam się podobał :33

I MAM DO WAS PROŚBĘ!!!

Bo ja uczęszczam na zajęcia wokalne i za tydzień trza zaśpiewać solówki...

Może znacie jakieś piękne polskie lub angielskie piosenki na niski lub taki średni głos... xD

Byłabym Wam bardzo wdzięczna ;D


A...
I jeszcze jedno...
CHCIAŁABYM WAM SERDECZNIE PODZIĘKOWAĆ ZA 
1500 
ODWIEDZIN 
MOJEGO 
BLOOOOGAAA!!!
Kocham Was i dziękuję Wam ♥
To dla mnie bardzo wiele znaczy ^^
I ♥ YOU