Rozdział XV

HEJ :D

Przepraszam, że nie dodałam nic wcześniej ale nie miałam czasu...

Wiem - marne wytłumaczenie -.-

;_;

Przepraszaaaaaaaam!

A ten rozdział dedykuję: Ren :3

Miłego czytania!

:)

PS. Tekst może zawierać treści o tematyce brutalnej bądź erotycznej. Zawarte są tu również wulgaryzmy...

CZYTASZ NA WŁASNĄ ODPOWIEDZIALNOŚĆ!!!

~*~*~

„-Przykro mi ale mam złą wiadomość…

Na te słowa wszyscy momentalnie zbledliśmy…”

-Straciła dużo krwi… Serce Pani Malik przestało bić, a my nie mogliśmy zrobić nic więcej niż…

Słowa lekarza przerwał krzyk Malika:

- Jak nie mogliście nic więcej zrobić?! Mogliście ją uratować!!! Mogliście sprawić, że przeżyje! Wy sukinsyny! To wasza robota, do jasnej cholery! A to, do kurwy nędzy, jest najbardziej prestiżowy szpital w Londynie!

Zayn bluźniłby jeszcze bardziej gdyby nie krzyk lekarza:

-Proszę dać mi skończyć!

Zapanowała pełna napięcia cisza.

- Nie mogliśmy zrobić nic więcej niż sprowadzić ją w stan śpiączki farmakologicznej… - spojrzał wilkiem na Zayna - Byłoby o wiele łatwiej gdyby Państwo nas poinformowali, że ma anemię…  - dodał z nutą jadu w głosie…

W tym momencie wszyscy spuściliśmy głowy…

„Nie wiedzieliśmy”

Te słowa szwendały się po naszych głowach nie dając spokoju…

- Czyli przeżyła? – zapytała cicho Perrie wtulona w Zayna

- Przeżyła- usłyszeliśmy i te słowa wystarczyły nam za nadzieję…

W myślach dziękowaliśmy Bogu…

-Teraz pozostało nam tylko czekać – podsumował Liam.

~Perspektywa Belli~

„…Chcesz żyć? – Matka spojrzała na mnie z nadzieją w oczach a ja odpowiedziałam bez zastanowienia: 

- Nie…”

-Na razie nie chcę…

Chcę zostać z Tobą… Tutaj… -zobaczyłam ból w oczach matki – Ale nie na zawsze – dodałam – na jakiś czas… Chcę odpocząć… Przemyśleć kilka spraw… Uspokoić się. Chcę zrozumieć samą siebie…

- Dobrze – powiedziała mama czule – możesz tu zostać, ale – tu spojrzała na mnie srogo – nie możesz tu być więcej niż dwa ludzkie miesiące.

-Dlaczego – zapytałam zdziwiona

- Z każdą przemijającą tu sekundą stajesz się aniołem każdą przebytą tu sekundą trudniej ci będzie wrócić na ziemię… Po tych dwóch ziemskich miesiącach przestaniesz myśleć jak człowiek a jak anioł stróż… Staniesz się istotą z tego świata a istotom z tego świata bardzo trudno przedostać się na świat ludzi… Do tego potrzeba wielu lat medytacji i całkowitego spokoju duszy… 

- I tylko w taki sposób można się po tym czasie tam dostać? – zapytałam z przerażeniem

- Nie… -Odparła moja dalej spokojna matka – na ziemie możesz dostać się również z misją…

-Z misją? A co to znaczy?

- Misja jest misją… Czymś co musisz wypełnić…  Opowiem Ci historię, która pomoże Ci to zrozumieć, ale musisz wiedzieć, że anioły i rada starszych nad wszystko cenią sobie ludzkie życie… Jeżeli rada starszych może je uratować to robi to… A więc…

Nie dawno była tu młoda dziewczyna… Trafiła tu przez białaczkę… Jej ludzkie ciało prawie umarło, a dusza niepełna ale była tu. Nagle starszyzna kazała jej wrócić na ziemię…

Ofiarowali jej życie, które mogło uratować więcej niż jedno istnienie… 

Dusza dziewczyny wróciła na ziemie a jej ciało cudownie uzdrawiało…

Dziewczyna wróciła do zdrowia…

-Ale… Czegoś tu nie rozumiem… Jakie istnienia uratowała?

- Uratowała swoje dzieci… Była w ciąży bliźniętami… Chłopczyk i dziewczynka…

Uratowała również swego narzeczonego, który jak dowiedział się, że ona niebawem umrze wraz z jego dziećmi postanowił zabić się po ich śmierci…

Uratowała również miliony kolejnych osób…

Była psychoterapeutką dla niedoszłych samobójców…

Była dobrym człowiekiem…

Zapanowała błoga cisza

Poczułam jak w moich oczach pojawiły się łzy a ja powstrzymałam je jedynie siłą woli:

-Co się ze mną dzieje?

Rodzicielka spojrzała na mnie zdziwiona.

- Kiedyś słysząc jeszcze przykrzejsze historię – nie wzruszałam się nawet…

Widząc śmierć – nie płakałam…

Widząc ludzką tragedię – Nie płakałam…

Wy…

Wy umarliście – ja nie płakałam… Nawet nie wzruszyłam się…

Co się dzieje…

Co mi jest?

- Zaczynasz się zmieniać…

Zaczynasz kochać…

Twe serce od nowa otwiera się na świat…

Uśmiechnęłam się do siebie…

- Mam jeszcze jedno pytanie…

-Tak?

-Te dwa ludzkie miesiące… Ile to jest tutaj?

- Tutaj? Tutaj są to dwa lata…

Spojrzałam na nią zdziwiona…

- Mam aż dwa lata?

- Tak… Ale nie myśl sobie, że nie będziesz nic robić… O nie, nie… Przez ten czas będziesz przebywać istotami, które będą Cię uczyć… Będzie ich czworo… Każdy z nich będzie Cię uczyć przez pięć miesięcy… Pozostaną cztery miesiące które spędzisz ze mną… Wtedy nadejdzie czas na zadumę i przemyślenia… Co do nauczycieli – to nie będzie zwykła nauka fizyki czy biologii… To będzie nauka dla duszy i umysłu… 

A więc… Czy jesteś gotowa aby rozpocząć szkolenie?

-Teraz? – zapytałam przerażona

-A kiedy?

-Ja nie jestem przygotowana!

- To nie jest Ci potrzebne… A więc?

Po chwili namysłu odparłam:

- Zgoda…

-A więc ruszajmy…

- Dokąd?

-W wysokie góry… Tam poznasz swojego pierwszego nauczyciela…

~Narracja trzecio osobowa~

Bohaterki szły przez pola, lasy, aż znalazły się w górach…

Tak oto w zadumie minął im tydzień, podczas którego dotarły na miejsce…

Obie milczały, lecz każda z innych powodów…

Bella – ona martwiła się czy podoła temu zadaniu…

Czy zdąży się nauczyć tego co powinna, czy będzie potrafiła sprostać zadaniom i trudnościom jakie będą dlań postawione…

Jej matka martwiła się o to czy Bella będzie potrafiła wrócić do świata żywych i ciałem i duszą – na ziemie…

Czy będzie o niej czasami wspominać jak wróci na Ziemię…

-Teraz zostało nam tylko wspiąć się na szczyt… Tam będzie czekał na Ciebie nauczyciel – odezwała się matka dziewczyny wskazując najwyższy szczyt…

~*~*~

XD

Do tych nauczycielek zainspirowała mnie książka „Córka czarownic” XD

LOL.xD

Co taaaaaam?

*_*

xD

Mam nadzieję, że rozdział się podobał ;D