Rozdział XVII

HEJ :D
Wracam po chwilowej nieobecności :3
Miło!
xD
Nom a więc bez zbędnych wstępów zapraszam na kolejny rozdział "We are born to live, we live to die..."
Rozdział ten dedykuję Darcy Styles :D
Mam nadzieję, że się spodoba
Miłego czytania!
+ Proszę was, jak macie chwile czasy, zagłosujcie na mnie na tym blogu :3

http://spisfanfiction.blogspot.com/

PS. Tekst może zawierać treści o tematyce brutalnej bądź erotycznej. Zawarte są tu również wulgaryzmy...

CZYTASZ NA WŁASNĄ ODPOWIEDZIALNOŚĆ!!!

;D

~*~*~

„- Dokąd zmierzamy?
- Do lasu. W niższe góry. Na łono natury…”
~Narracja 3-osobowa~
Szli oni tak przez kilka tygodni i kolka nocy…
Nie musieli nic jeść…
Nie musieli nic pić…
Nie musieli odpoczywać…
Dla Belli była to niespodzianka, ale gdy zapytała oto starca ten odpowiedział:
- Mówiłem Ci, lecz ty tylko słuchałaś…
Słuchałaś chodź mnie nie usłyszałaś…
Mój głos nie dotarł do Ciebie gdyż aby czegoś nauczyć należy mieć, nie tylko, nauczyciela, lecz ucznia, który zważa na to co mówi jego mistrz.
Na te słowa dziewczyna zarumieniła się a starzec powiedział:
-Teraz nie tylko nadstaw uszu, ale i dostrzeż sens wypowiadanych słów…
Dusza jest nieśmiertelna i niesamowicie silna, a  przyziemne, małostkowe problemy nie są jej znane…
Na ziemi męczysz się tak tylko dlatego, że to ciało jest dla Ciebie ciężarem, dusza jest tylko Twoją pomocą…
Tak więc szli oni przez kolejne dni i noce, których ona nie liczyła, chodź czuła, że upływają…
Pewnego dnia gdy stanęli przy strumieniu starzec wyciągnął sakiewkę i wyjął z niej nasiono i dał je Belli, która zapytała:
- Co to jest?
- To nasiono… Wraz z tym jak będziesz się zmieniać ty, będzie się zmieniało ono… Musi minąć wiele czasu aby wyrósł kwiat, lecz Twoim zadaniem teraz jest tylko zadbanie oto aby zaczął on żyć…
Dziewczyna popatrzyła na nauczyciela spod byka i powiedziała zawiedziona:
- Kwiatek? Mam hodować kwiatka? Przecież miałam posiąść nauki dla ciała i umysłu…
- I posiądziesz je… Ale żeby nauczyć się chodzić najpierw trzeba zacząć raczkować, nie sądzisz?
Dziewczyna przytaknęła, ale odpowiedziała:
-Co prawda, to prawda, ale w czym ma mi pomóc hodowanie rośliny, czego ma mnie nauczyć… 
- Jeżeli włożysz w to swoje serce i dusze, zrozumiesz jak wielka nauka drzemie w tej roślinie – odpowiedział i zaraz dodał:
- A więc gdzie masz zamiar zasiać nasiono?
-Hmmmm… Dziewczyna rozejrzała się po okolicy i powiedziała:
- A gdzie będziemy mieszkać? Chcę aby kwiat był blisko…
- Widzisz te skały?-Zapytał- Tam jest jaskinia…
-CO?! Będziemy mieszkać w jaskini – odpowiedziała z odrazą – przecież tam jest pełno karaluchów, a czasami  i zwierząt!
Mędrzec westchną z rezygnacją…
- Moi przyjaciele, będą Cię musieli jeszcze dużo nauczyć… Ja tego nie zrobię bo t nie moja powinność… Ja mam swoje zobowiązania wobec ciebie… Inni nauczą Cię tego, czego jeszcze Ci brak
-Czego? – zapytała urażona dziewczyna
-Dowiesz się w swoim czasie – uciął mistrz.
Zrezygnowana dziewczyna ruszyła za starcem w stronę ich nowego „domu”…
Gdy znaleźli się pod jaskinią zatrzymała się i niepewna wkroczyła powoli do jamy…
Gdy weszła nie potrafiła ukryć zdumienia…
Nie była to jakaś zwykłą jaskinia…
Ta miała ściany zrobione z kryształu i w sumie tylko to odróżniało ją od innych, tych które do tej pory widziała, jaskiń
- Jak tu pięknie… - westchnęła
-Nie boisz się karaluchów i innych zwierząt – zapytałironicznie nauczyciel Belli
Ta zarumieniła się tylko i zaprzeczyła ruchem głowy…
Wtem wyszła z jaskini, a za nią podążał  mędrzec, a Bella doskonale o tym wiedziała
- Jak Pan myśli… Gdzie najlepiej posadzić roślinę?
-Wybór należy do Ciebie… Musisz sama zadecydować, gdzie byłoby kwiatu najlepiej… Musisz się nauczyć podejmować decyzje które nie będą odpowiadały tylko Tobie ale i innym…
Dziewczyna przytaknęła i rozejrzała się ponownie…
Nie miała bladego pojęcia gdzie kwiat czułby się najlepiej…
W pierwszej chwili chciała posadzić go zaraz przy jamie…
Podeszła więc tam i już miała zasadzić kwiat kiedy coś ją powstrzymało
- To kwiat nie mógłby urosnąć, bo nie dochodzi tu światło, jest mało wody, a gleba nie jest żyzna…
Wtem ruszyła przed siebie…
Chciała posadzić kwiat na środku pięknej polany tonącej w zieleni…
Pomyślała „Dlaczego nie rosną tu kwiaty lecz sama trawa?”
Nie zważała na tym długo i zaczęła kopać dół, ale gdy szukała dobrego miejsca zrozumiałą i rzekła:
Miejsce piękne, ma dużo słońca, powietrza, ale jest tu mało wody, a ziemi sucha… Kwiat usechłby…
Wtem poszła ona bliżej rzeki i chciała tam posadzić swój kwiat, lecz tym razem również po przemyśleniu sprawy rzekła:
-To miejsce jest złe… Chodź ziemia jest żyzna i słońce ładnie świeci, to jest tu zbyt wilgotno… Kwiat zgniłby, uwiądł…
Załamana dziewczyna opadła na ziemię i westchnęła zrezygnowana…
Nie wiedziała gdzie kwiat poczułby się najlepiej.
Niewiedziała również, że z daleka, całemu zajściu, przygląda się jej nauczyciel…
Dziewczyna chciała wrócić i oznajmić nauczycielowi, że nie podołała zadaniu, kiedy usłyszała swój własny głos w głowie szepczący:
„-Idź tam, gdzie Twój wzrok nie sięga, lecz gdzie z łatwością sięgniesz wzrokiem na swoje położenie”
Dziewczyna spojrzała wysoko
-Wzgórze…
Ruszyła w górę…
Szła męcząc się, ale czuła, że musi to zrobić…
Gdy znalazła się na szczycie uśmiechnęła się do siebie.
- Słońce dociera tu piękniej niż wszędzie, 
rzeka rozpościera swe liczne gałęzie, 
ziemia żyzna, piękna, 
ziemia młoda,
Niepokalana, przez ludzi nie znieważona 
a niebo jak oczy dziewicy 
- czyste…
Dobre to miejsce dla mego kwiatu, zaiste.
Lecz kiedy usłyszała swe własne słowa, przeraziła się nie na żarty…
- Co się ze mną dzieje? Nigdy nie byłam aż taka… Nienawidziłam ckliwości, wierszy…
- Nieprawda – rzekł ktoś za mną…
- Prawda mistrzu…
- Wierz mi dziecko… To wszystko miałaś w sobie, właśnie taka byłaś, po prostu te cechy na sercu dnie głęboko ukryłaś…
Moż eto trochę dziwna, ale ludzie są inni niż naprawdę i często nawet o tym nie wiedzą… Np. ty…
Jesteś osobą o jakiej bycie się nawet nie podejrzewasz…
Twoje serce jest dobre…
Zamilkła nie do końca wierząc jego słowom i zasadziła kwiat, a zaraz potem usłyszałam słowa który ogromnie ją zdziwiły…

-Wykonałaś połowę zadania, zasiałaś nowe życie, teraz dopilnuj aby owo istnienie nie utraciło życia tak szybko jak go otrzymało…

~*~*~

Nom...xD

Mam nadzieję ,ze rozdział się spodobał :3

Zapraszam do komentowania!

x.x

PS. Zostawiajcie tu info o  swoich blogach ;D